استئوآرتریت مفصل زانو یک بیماری مزمن دژنراتیو دیستروفیک است که با تخریب پیشرونده و از بین رفتن بافت های غضروف مفصلی زانو مشخص می شود. بر اساس آسیب شناسی که مفصل را از بین می برد، درد در ساق پا و محدودیت تحرک ایجاد می شود. در اصطلاح پزشکی، این پاتوژنز اغلب گونارتروز نامیده می شود - یک اصطلاح مشخص کننده که به طور مستقیم نشان دهنده محلی سازی زانو آرتروز (آرتروز) است. بر اساس آخرین داده های محققین، در کشور ما از هر 10 هزار نفر 100 تا 120 نفر مبتلا به گونارتروز هستند. کارشناسان پیش بینی می کنند که تا سال 2020 تعداد مبتلایان دو برابر شود.
شیوع OA زانو در زنان کمی بیشتر از مردان است. در عین حال، در طول ویزیت اولیه، گروه بیماران مرد تحت سلطه جوانان - تا 45 سال، در گروه زنان، بیماران 55 ساله و بالاتر غالب هستند. در سن 65+، صرف نظر از جنسیت، علائم رادیولوژیکی پاتولوژی با درجات مختلف شدت در 80٪ افراد تشخیص داده می شود. علت پاتوژنز بر اساس عوامل اکتسابی و مادرزادی متعددی است که یکی از مکان های پیشرو توسط ضربه مزمن انتهای مفصلی دستگاه زانو به دلیل رژیم ورزشی نامناسب اشغال می شود. این تنها دلیل نیست، همه عوامل تحریک کننده در طول مقاله نشان داده خواهد شد.
استئوآرتریت مفصل زانو منجر به از دست دادن دائمی عملکرد بخش بیولوژیکی مهم اندام می شود. یک فرد شروع به تجربه مشکل در راه رفتن می کند، از درد رنج می برد، اغلب بیمار به وسایل حمایتی خاص و کمک های خارجی وابسته می شود.
هر چه زودتر فرآیند پاتولوژیک شناسایی شود، می توان به تأثیر مراقبت محافظه کارانه امیدوارتر بود. اما همه چیز به این سادگی نیست. مشاهده شده است که حدود 40 درصد از بیماران خیلی دیر به پزشک مراجعه می کنند، زمانی که دژنراسیون قبلاً مفصل زانو را کاملاً از بین برده و عوارضی را به دنبال داشته است. متأسفانه، روش های محافظه کارانه در اشکال پیشرفته و مراحل پایانی بیماری کار نمی کنند؛ تنها مداخله جراحی می تواند در اینجا کمک کند.
علل آرتروز زانو
دلیل اساسی مکانیسم ظهور آسیب شناسی نقض متابولیسم ساختارهای غضروف با تغییر در تعادل کاتابولیسم-آنابولیسم است، یعنی زمانی که فرآیندهای تخریب سلول های غضروف بر بهبود غالب می شود. در ابتدا غضروف هیالین پوشاننده سطوح مفصلی مفصل و صفحه ساب غضروفی که در زیر غضروف مفصلی قرار دارد، دچار تغییرات برگشت ناپذیری می شود.
پاتوفیزیولوژی آرتروز زانو کاملاً متنوع است. متخصصان اصلی ترین عوامل مشترک تحریک کننده بیماری را شناسایی کرده اند، آنها را در نظر بگیرید.
سطح ناکافی بالای فعالیت بدنی و استرس در پایین تنه در زندگی روزمره:
- ورزش حرفه ای، رقص؛
- پیاده روی بیش از حد طولانی در طول شیفت کاری؛
- وزنه برداری مکرر؛
- چمباتمه زدن طولانی یا با زانوهای جمع شده در زیر او، ایستادن / حرکت روی زانو.
- بار قابل توجهی در سطح خانواده (کار نامتناسب در خانه، در کشور، و غیره).
آسیب قبلی زانو:
- کبودی های محلی، به عنوان مثال، افتادن روی زانو، ضربه زدن به آن با چیزی.
- دررفتگی موضعی و رگ به رگ شدن عضلات؛
- آسیب به دستگاه رباط (پارگی، رگ به رگ شدن)؛
- آسیب های منیسک با جابجایی، پارگی، نیمه پارگی؛
- شکستگی کشکک یا کندیل، فیبولا، استخوان ران یا درشت نی.
ناهنجاری های مادرزادی در ساختار سیستم اسکلتی عضلانی (دیسپلازی):
- توسعه نیافتگی / تغییر شکل ساق پا؛
- ضعف/کوتاه شدن عضلات ران؛
- دررفتگی مادرزادی کشکک؛
- بیش حرکتی مفاصل؛
- موقعیت والگوس یا واروس مادرزادی زانوها.
آسیب شناسی های همزمان در تاریخ، به عنوان مثال:
- نقرس؛
- روماتیسم؛
- دیابت؛
- لوپوس اریتماتوز؛
- تیروئیدیت؛
- بیماری های آلرژیک شدید؛
- وریدهای واریسی موضعی و غیره
اضافه وزن:
- با BMI 25. 1-27 kg/m2 (خطر متوسط)؛
- با BMI 27. 1-30 (درجه بالا)؛
- با شاخص توده بدنی بیش از 30 کیلوگرم بر مترمربع (مستعد شدید به گناترروز).
جراحی قبلی زانو که به آرتروز مرتبط نیست، مانند:
- منیسککتومی؛
- پلاستیک رباط;
- نصب فیکساتورها، صفحات شکستگی و غیره
فعالیت بدنی کم: با کمبود فعالیت حرکتی در اندام ها، خون رسانی کاهش می یابد، فرآیندهای متابولیک مهار می شود، عضلات و رباط ها قدرت خود را از دست می دهند، که شرایط مساعدی را برای ظهور انحطاط در زانو و سایر مفاصل پاها ایجاد می کند.
پس از یائسگی: با شروع یائسگی در زنان، تولید استروژن به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و این هورمون ها در مقدار کاهش یافته قادر به اعمال محافظتی مشابه در سطح مناسب قبل از مفاصل نیستند.
هر یک از این لیست از عوامل (یا ترکیبی از 2 یا بیشتر) می تواند به عنوان شروع یک اختلال متابولیک موضعی در مفاصل زانو و در نتیجه ایجاد آرتروز باشد. بر روی سطوح مفصلی مالشی که در غضروف هیالین پوشانده شده اند، ترک ها، فیبریلاسیون ها، زخم ها ظاهر می شوند. غضروف نازک، غیر قابل ارتجاع، خشن، ناهموار می شود. در این راستا استهلاک و لغزش مفصل کاهش می یابد، حرکات بین سطوح مفصلی به دلیل مرگ بافت غضروفی و کاهش فضای مفصل به همین دلیل با مشکل مواجه می شود.
افزایش پاتولوژیک اصطکاک داخل مفصلی، همراه با تغییرات زیستی پیشرونده، در نهایت منجر به این واقعیت می شود که ناحیه غضروف به طور کامل ناپدید می شود (پاک می شود)، صفحه ساب غضروفی تا حدی یا به طور کامل از بین می رود و انتهای استخوان های متصل در معرض قرار می گیرند. کندیل های در معرض دید استخوان ران در برابر درشت نی در معرض دید در اپی فیز فوقانی و / یا کشکک ساییده می شوند، جابجایی پاتولوژیک سطوح تماس رخ می دهد، مفصل بیشتر و بیشتر تغییر شکل می دهد.
با توجه به این واقعیت که این بیماری منجر به تغییر شکل ساختار مفصلی می شود، در اصطلاح پزشکی اغلب می توان چنین فرمول تشخیصی به عنوان "استئوآرتریت تغییر شکل مفصل زانو" پیدا کرد. تغییر شکل های برجسته بیشتر مشخصه مراحل بعدی توسعه است. بنابراین، کلمه "تغییر شکل" بیشتر توسط پزشکان در رابطه با آرتروز آخرین مراحل استفاده می شود.
علائم: تظاهرات زودرس، دیررس
شکایت اصلی در OA زانو درد است. در شروع بیماری، درد معمولاً ماهیتی مکانیکی دارد، یعنی در زمان یا پس از فعالیت بدنی طولانی مدت، با ایستادن طولانی مدت در یک مکان یا پایین رفتن از پله ها، در پایان، خود را نشان می دهد و افزایش می یابد. روز کارییکی از اولین علائم نیز شامل سفتی صبحگاهی در زانوی مشکل‌دار است که معمولاً 30 تا 40 دقیقه طول می‌کشد تا فرد متفرق شود.
درد طولانی مدت و اغلب آشکار گاهی اوقات (بیشتر در مراحل اولیه و میانی) سینوویت ثانویه را تحریک می کند، به همین دلیل است که در حالت استراحت احساس می شود. تجمع بیش از حد مایع سینوویال، به عنوان واکنشی به درد و التهاب، همچنین باعث ایجاد مشکلاتی در خم شدن/کشش زانو یا تشدید اختلال عملکرد اکستنشن خمشی موجود می‌شود. در مرحله طولانی، انواع شروع درد امکان پذیر است، به این معنی که با شروع راه رفتن، سندرم درد ظاهر می شود، که در روند حرکت در 15-30 دقیقه کاهش می یابد. پدیده های دردناک ممکن است با افزایش مداوم بار روی زانوی مشکل دار دوباره ظاهر شوند.
موارد پیشرفته اغلب با بروز سندرم پارازیت مفصل همراه است. جمینگ با درد شدید ناگهانی یک شخصیت تیرانداز و مسدود شدن حرکات در ناحیه زانو مشخص می شود. انسداد با چرخش عجیب پا از بین می رود، اما همیشه فرد به طور مستقل با باز کردن قفل زانو کنار نمی آید.
برای وضوح کامل تصویر بالینی، ما تمام علائم معمول آرتروز زانو را ارائه می دهیم:
- سندرم درد موضعی، به ویژه در حرکت بیان می شود.
- احساس سفتی، سفتی در زانو؛
- کرپیتوس مفصلی در حین حرکت به شکل جغجغه، کرانچ، کلیک؛
- خم شدن دردناک و/یا دشوار، صاف شدن پا، چرخش.
- ضعف عضله چهار سر ران (عضلات فمورال دچار آتروفی شدید همراه با گنارتروز پیشرفته می شوند).
- احساس کمانش پا درد؛
- تورم و گرم شدن پوست روی مفصل؛
- تغییر در کلیشه راه رفتن (در مرحله ماقبل آخر، آخرین مرحله، لنگش پیشرفت می کند).
- انحنای والگوس یا واروس اندام تحتانی بیمار (در مراحل بعدی ایجاد می شود).
هر چه مدت زمان بیماری طولانی تر باشد، روشن تر، بیشتر اوقات، مفصل زانو بیشتر درد می کند. علاوه بر این، می تواند نه تنها در هنگام فعالیت، بلکه در حالت بی حرکت، از جمله در خواب شبانه، مزاحم شود. علاوه بر این، افزایش تغییرات دژنراتیو به طور پیوسته دامنه حرکات فعال و غیرفعال را محدود می کند و در نتیجه آن را به حداقل می رساند.
خوب است بدانید! در OA اولیه زانو، خطر ایجاد یک نوع ضایعه مشابه در همان اندام، اما در ناحیه هیپ، 15 تا 18 درصد است. و احتمال ابتلا به کوکسارتروز در سمت مقابل زانوی مشکل در 30٪ است. مفاصل زانو و ران از نظر عملکردی بسیار نزدیک به هم مرتبط هستند - یک مشکل در زانو در نهایت می تواند تأثیر بدی بر مفصل ران داشته باشد و بالعکس. بنابراین، خود درمانی نکنید، این بیماری نیاز به یک رویکرد حرفه ای، فردی برای هر مورد دارد.
تشخیص: روش های معاینه
برای آرتروز مفصل زانو و همچنین سایر مفاصل، علائم آزمایشگاهی پاتوژنومیک وجود ندارد. در اکثر بیماران آزمایش خون و ادرار نتایج طبیعی را نشان می دهد. بنابراین روش های تحقیق آزمایشگاهی ارزش بالینی ندارند. روش عمومی پذیرفته شده برای تشخیص گونارتروز در حال حاضر رادیوگرافی مفاصل زانو است. اشعه ایکس لزوماً در ابتدا روی دو مفصل انجام می شود تا مقایسه آناتومیکی و فیزیولوژیکی دو مفصل استخوانی مشابه مقایسه شود. 3 علامت اصلی رادیوگرافی وجود دارد که با استفاده از آنها می توان استدلال کرد که این تشخیص وجود دارد که عبارتند از:
- استئوفیت ها در حاشیه سطوح مفصلی؛
- باریک شدن فضای مفصل (به طور معمول عرض آن 6-8 میلی متر است، پارامترها به عوامل زیادی از جمله قد، سن، جنسیت و غیره بستگی دارد).
- استئواسکلروز ساب غضروفی
عدم وجود دو طرفه فضاهای مفصلی
با این حال، ممکن است این علائم در دوره بسیار بسیار اولیه ایجاد استئوآرتریت در اشعه ایکس هنوز وجود نداشته باشد. اگر پزشک طبق عکس اشعه ایکس انحرافات را مشاهده نکند، در حالی که بیمار با شکایت از درد دوره ای یا، به عنوان مثال، تورم مکرر به دلایل نامعلوم مراجعه کرده است، انجام یک معاینه اضافی مهم است. همچنین توصیه می‌شود یک معاینه اضافی را در فرآیند تشخیصی و با تشخیص تعیین شده از طریق رادیولوژی قرار دهید تا اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت ساختارهای زانو، به ویژه بافت‌های نرم و مایع داخل مفصلی بدست آورید.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و آرتروسکوپی به عنوان بهترین روش های کمکی برای OA در هر مرحله و همچنین برای متمایز کردن این آسیب شناسی از سایر آسیب شناسی ها شناخته می شوند. در مورد توموگرافی کامپیوتری: از قابلیت های این دو روش پایین تر است، زیرا بافت های نرم را به وضوح مشاهده نمی کند. سونوگرافی (سونوگرافی) از همه روش ها ضعیف ترین ابزار تشخیصی است.
ام آر آی حتی کوچکترین ضایعات سطحی غضروف را در انتهای مفصل نشان می دهد و از این ساختار غضروفی است که اولین تغییرات دیستروفیک شروع می شود. علاوه بر این، با توجه به داده های MRI، می توان ارزیابی عینی از وضعیت غشای سینوویال، کپسول، عضلات اطراف، تاندون ها، رباط ها، تشکیلات عصبی عروقی و سینووی تولید شده ارائه داد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کیست ها و سایر نئوپلاسم ها از جمله نقایص استخوانی را تشخیص می دهد.
تشخیص آرتروسکوپی هیچ احتمال بدتری ندارد، با این حال، شامل یک مداخله کم تهاجمی با معرفی یک سیستم نوری تصویربرداری در داخل مفصل زانو است. با کمک آرتروسکوپی، علاوه بر مطالعه با کیفیت بالا از داخل کلیه عناصر ساختاری مفصل، به موازات آن، همچنان می توان افیوژن داخل مفصلی را سوراخ کرد، حفره را از به اصطلاح آرتروز پاک کرد. "زباله".
علاوه بر روش های ابزاری، ساختار تشخیصی لزوماً شامل آزمایش های ویژه ای در طول معاینه اولیه است. پزشک، لمس محل ضایعه، ارزیابی دامنه حرکتی در موقعیت های مختلف ناحیه معاینه شده اندام و تعیین اختلالات حساسیت را انجام می دهد. پس از تشخیص طرح مشابه، معاینه آزمایشی و رادیوگرافی به صورت دوره ای برای نظارت بر وضعیت زانو و ارزیابی اثربخشی درمان انجام می شود.
مراحل و درجات آرتروز زانو
طبقه بندی مراحل استئوآرتریت زانو در ارتوپدی در دو نسخه پیشنهاد شده است: با توجه به N. S. Kosinskaya (3 مرحله) و به گفته Kellgren-Lorens (4 مرحله). در عمل خانگی، هر دو طبقه بندی کننده اول و دوم ضایعات دستگاه استئوآرتیکول به همان اندازه اغلب به آنها اشاره می شود. هر دو طبقه بندی بر تعریف ویژگی های زیر متمرکز هستند:
- کاهش ارتفاع و ناهمواری شکاف بین مفصلی؛
- تغییر شکل سطوح مفصلی؛
- وجود نقص با خطوط برجسته؛
- ضخیم شدن نواحی زیر غضروفی استخوان به دلیل استئواسکلروز؛
- تشکیل کیست های ساب غضروفی (در عکس اشعه ایکس مانند نقاط روشن در ناحیه کندیل های فمورال و تیبیا در داخل کشکک به نظر می رسد).
ما به شما پیشنهاد می کنیم که با مرحله بندی گونارتروز توصیه شده توسط Kosinskaya آشنا شوید.
| صحنه | علائم اشعه ایکس، تظاهرات کلینیک |
| من (نور) | تغییرات ظریف هستند، می توان آنها را عادی تلقی کرد. شکاف در طرح مستقیم ممکن است طبیعی یا کمی باریک باشد. هنگام مقایسه مفاصل راست و چپ می توان باریک شدن جزئی آن را تشخیص داد. در مورد مشکلات عملکردی و مورفولوژیکی نوظهور غضروف، استئوفیتوز خفیف قطعاً بگویید. این یک واکنش جبرانی در پاسخ به تغییرات در خواص کشسانی غضروف است. استئوفیتوز در این مرحله خفیف است که با وجود استئوفیت های ریز در یک مقدار در امتداد لبه استخوان های مفصلی مشخص می شود. با این حال، رشدهای حاشیه ای در مرحله اولیه ممکن است اصلاً وجود نداشته باشد. از نظر بالینی، مرحله 1 با درد کوتاه مدت غیر شدید به دلیل کار زیاد بدنی طولانی مدت و حداقل اختلال عملکرد زانو که توسط بسیاری از افراد به عنوان چیزی جدی تلقی نمی شود، نسبتاً آسان پیش می رود. |
| II (متوسط) | ابعاد فضای مفصل زانو در مقایسه با هنجار به شدت 2-3 برابر کاهش می یابد. چنین انقباض قوی شکاف نشان دهنده مورفولوژی از قبل سنگین غضروف مفصلی، شدت آسیب آن است. غالباً، باریک شدن شکاف مطابق با شدت فرآیند دژنراتیو با ناهمواری مشخص می شود. کانون های حداکثر باریک شدن در ناحیه مفصلی متمرکز شده اند که بیشترین سهم بار را به خود اختصاص می دهد. چنین ناحیه ای اغلب به قسمت داخلی (داخلی) مفصل تبدیل می شود. در مرحله 2، استئوفیت های بزرگ نیز در امتداد لبه های سطوح مفصلی یافت می شوند، اسکلروز صفحه انتهایی تشخیص داده می شود، گاهی اوقات بازسازی کیستیک استخوان ساب غضروفی مشخص می شود. تصاویر اشعه ایکس نقض جزئی همخوانی، تغییر شکل متوسط اپی فیزهای استخوانی را که مفصل زانو را تشکیل می دهند، برطرف می کند. این با تشدید شدید عملکرد دستگاه زانو با محدودیت واضح حرکات آشکار می شود که در مرحله اولیه گاهی اوقات کمی دشوار بود. علاوه بر این، محدودیت نسبتاً متوسط در سایر انواع حرکات فیزیولوژیکی، کرانچ، لنگیدن می پیوندد. درد شدید است، اغلب یک تورم موضعی خفیف وجود دارد، هیپوتروفی عضلانی در نزدیکی مفصل وجود دارد. |
| III (شدید) | لومن شکاف مانند بین سطوح مفصل به طور کامل ناپدید می شود یا قابل ردیابی است، اما به سختی. در مرحله نهایی، بسیاری از استئوفیت های تیز و عظیم یافت می شوند که به طور کامل سطوح مفصلی را احاطه کرده و با استخوان مجاور ادغام می شوند. تصویر رادیوگرافی بزرگ ترین بدشکلی های مفصل زانو (بسط و مسطح شدن چشمگیر سطوح)، ضایعه قابل توجه اپی فیز استخوان های تشکیل دهنده زانو توسط استئواسکلروز، وجود کیست های CX را نشان می دهد. مفصل به طور آشکار از محور عمودی اندام (بر اساس والگوس یا واروس) منحرف می شود. تصویر بالینی تظاهرات با ضخیم شدن قابل مشاهده زانو و موقعیت اجباری آن مشخص می شود. پتانسیل حرکتی و پشتیبانی مفصل تا حد بحرانی کاهش می یابد، در حالی که کرپیتوس دیگر در آن ظاهر نمی شود. ماهیچه ها در سراسر ساق پا آتروفی می شوند، عضله چهار سر ران به ویژه به شدت تحت تأثیر قرار می گیرد. اندام کاملاً از کار افتاده است، حرکت مستقل غیرممکن است، لنگش پیشرفت می کند. سندرم درد به اوج خود می رسد، بدون توجه به زمان روز و فعالیت بدنی، بسیار دردناک، دائماً آزاردهنده می شود. مرحله سوم فرد را از کار می اندازد. |
درمان محافظه کارانه و جراحی
اصل درمان - محافظه کارانه یا جراحی - به صورت کاملاً فردی توسط یک متخصص بسیار ماهر از تخصص مربوطه انتخاب می شود. پزشک معالج ارتوپد یا تروماتولوژیست ارتوپد است. ما فوراً متذکر می شویم که این آسیب شناسی طبیعتاً غیر قابل درمان است. متأسفانه، بازگشتی به شروع انحطاط ها و پیامدهای آن وجود ندارد. احیای غضروف، ترمیم طبیعی اشکال مفصل، به دلیل ویژگی های بیولوژیکی سیستم استخوانی-غضروفی، بدون توجه به اینکه از چه قرص ها، تزریق ها، فیزیوتراپی، تکنیک های دستی برای اثرات درمانی استفاده می شود، قابل دستیابی نیست.
بنابراین، درک واضح این نکته مهم است که روش های محافظه کارانه برای اهداف پیشگیرانه و علامتی طراحی شده اند، یعنی برای:
- جلوگیری از بروز استئوآرتریت (اگر قبلاً وجود نداشته باشد)؛
- سرکوب میزان انحطاط (با شروع بیماری) به دلیل فعال شدن تروفیسم بافتی در مفصل زانو، تغییر شیوه زندگی، توزیع مناسب بارها بر روی سیستم اسکلتی عضلانی.
- تسکین درد و التهاب، کاهش/جلوگیری از آتروفی و انقباضات؛
- بهبود تحرک اندام و کیفیت زندگی، تا آنجا که ممکن است با پاتوژنز موجود.
ثابت شده است که می توان از درمان محافظه کارانه انتظار داشت زمانی که در مرحله اولیه بیماری و تا حدی در شروع مرحله 2 معرفی شود، در حالی که بیشتر غضروف هنوز حفظ می شود. نزدیک به اواسط مرحله 2 رشد و در مرحله 3، اقدامات پزشکی و فیزیکی قدرت خود را از دست می دهند، در بیشتر موارد حتی کوچکترین کمکی به حرکت در جهت مثبت نمی کنند.
تاکتیک‌های غیرجراحی برای کنترل بیماری شامل استفاده پیچیده از روش‌های توانبخشی فیزیکی و پزشکی (دوره‌ها):
- آماده سازی NSAID های موضعی و خارجی برای سندرم درد.
- کندروپروتکتورها، که می توانند پیشرفت گونارتروز را کاهش دهند.
- ویتامین های E، C و B، اوروات پتاسیم و غیره؛
- تمرینات فیزیوتراپی (توسعه یافته، تجویز شده توسط پزشک، آموزش باید منحصراً تحت هدایت یک مربی ورزش درمانی انجام شود).
- فیزیوتراپی (الکتروفورز، ایمپالس درمانی، اولتراسوند، مغناطیس درمانی، حمام بر اساس سولفید هیدروژن و رادون و غیره).
- تزریق داخل مفصلی کورتیکواستروئیدها، مورد استفاده در موارد شدید - با درد طولانی غیر قابل تحمل با عودهای مکرر، سینوویت شدید، که با داروهای غیر استروئیدی معمولی متوقف نمی شود.
اگر اولین دوره تزریق استروئید به مفصل موثر نباشد، ادامه آن منطقی نیست و باید زانو را فوری عمل کرد.
به تعویق انداختن عمل در غیاب اثر درمان محافظه کارانه نامطلوب است. جراحی به موقع امکان انجام مداخله جراحی را بدون مشکل فراهم می کند، انتقال روش جراحی با کمترین خطرات عوارض و بهبود سریعتر و بهتر آسان تر است. سیستم اولویت درمانی در ارتوپدی و تروماتولوژی مدرن برای اشکال پیشرفته OA با محلی سازی در مفصل زانو، مداخله جراحی با استفاده از روش آرتروپلاستی است. اندو پروتز - جایگزینی مفصل زانو با اندوپرتز کاربردی - در مدت زمان کوتاهی اجازه می دهد:
- بدشکلی های زانو کاملاً صحیح (O-شکل، X-شکل)؛
- بازیابی کیفی آناتومی و عملکرد حرکت، ثبات پشتیبانی، استهلاک در بخش مشکل اندام.
- برای بازگرداندن بیمار به فعالیت بدنی بدون درد، رفع ناتوانی و از سرگیری سطح نرمال توانایی کار.
بسته به نشانه ها، ویژگی های فردی بدن بیمار، پروتز را می توان بر اساس اصل جایگزینی جزئی یا کامل مفصل با سیمان، فیکساسیون بدون سیمان یا هیبریدی انجام داد. پروتزهای منحصر به فرد به طور کامل از مکانیک و آناتومی مفصل "بومی" انسان یا اجزای منفرد آن تقلید می کنند. آنها دارای بالاترین استحکام، بهترین ویژگی های سفتی و کشسانی، زیست سازگاری عالی با بدن، بافت های بیولوژیکی اطراف و مایعات هستند. ایمپلنت ها از آلیاژهای فلزی با تکنولوژی بالا (تیتانیوم، کبالت کروم و غیره) ساخته می شوند. ساخت و سازهای کامل به طور متوسط 15 سال یا بیشتر طول می کشد، اما به شرط انجام یک عمل ایده آل و توانبخشی پس از عمل.
قبل از کاشت ایمپلنت، مفصل استخوان آسیب دیده برداشته می شود، سطوح استخوان های مفصلی تحت درمان دقیق جراحی و آماده سازی برای نصب اندو پروتز قرار می گیرند. اگر قرار باشد یک بیمار پروتز کامل دریافت کند، از یک ماکت مصنوعی کاملاً مونتاژ شده از یک مفصل زانو سالم تشکیل خواهد شد، از جمله:
- یک جزء ثابت یا متحرک درشت نی به شکل یک پلت فرم روی یک ساقه، یکسان با شکل سطح استخوان مربوطه.
- یک آستر پلی اتیلن (بالشتک "کوسن") که در قسمت تیبیا ثابت شده است.
- جزء استخوان ران به شکل گرد است که مطابق با شکل کندیل های فمورال است.
- عنصر کشکک (همیشه نصب نمی شود، فقط در شرایط نامناسب لایه غضروفی کشکک).
تعویض جزئی (unicondylar) شامل یک پروتز با حداقل تهاجم تنها یک نیمه از مفصل زانو - مفصل داخلی یا جانبی استخوان فمور-تیبیا است. پس از هر نوع پروتز، توانبخشی جامع با هدف جلوگیری از عواقب پس از عمل، بازیابی عضلات و حرکات اندام مصنوعی انجام می شود. توانبخشی پس از تعویض مفصل زانو تا بهبودی کامل بیمار ادامه می یابد، معمولاً 2. 5-4 ماه طول می کشد.